سیاسی ـ راهبردی:
– ارتقای تبادلات، رایزنی و همکاری در نهادهای منطقه‌ای و بین‌المللی؛
– همکاری و تقویت زیرساخت‌های دفاعی و مقابله با تروریسم.

اقتصادی:
– پیوند دادنِ ایران به زنجیرۀ ارزش‌محور، از طریق تکمیل زنجیره‌های مکمل داخلی؛
– تولید مشترک به‌منظور تأمین بازارهای داخلیِ دو کشور و کشورهای ثالث، با بهره‌برداری از ظرفیت‌های دو کشور؛
– همکاری در حوزه‌های نفت، صنعت، معدن و حوزه‌های مرتبط با انرژی (نیرو، انرژی‌های تجدیدپذیر و …)، مبتنی بر دغدغه‌های توسعۀ ملی پایدار و زیست‌محیطی؛
– مشارکت مؤثر ایران در ابتکار کمربند ـ راه؛
– همکاری در زمینه‌های زیرساختی، ارتباطی (ریلی، جاده‌ای، بندری و هوایی)، مخابراتی، فناوری، علمی، آموزشی و بهداشتی؛
– تسهیل همکاری‌های مالی ـ بانکی، گمرکی و مقررات‌زدایی؛
– همکاری در توسعۀ مناطق ویژه و آزادِ تجاری و صنعتی، ازجمله در سواحل مکران؛
– تقویت همکاری‌های غیرنفتی با تمرکز بر حوزۀ دانش‌بنیان؛
– تسهیل همکاری‌ها در زمینۀ سرمایه‌گذاری و تأمین مالی پروژه‌ها و همکاری‌های اقتصادی؛
– تسهیل همکاری‌های بخش خصوصی از طریق رفع موانع همکاری.

فرهنگی:
– افزایش شناخت متقابل از طریق ارتقای تبادلات مردمی، گردشگری، رسانه‌ای، سازمان‌های مردم‌نهاد، انجمن‌های دوستی و همکاری دانشگاهی؛
– سرمایه‌گذاری و کمک به تکمیل زیرساخت‌های لازم برای ارتقای همکاری‌های فرهنگی در حوزه‌های مختلف، ازجمله صنعت گردشگری.¹