پس از انقلاب اسلامی، ایران، همانند تمامی کشورهای جهان، درحال سپری کردنِ چهار مرحلۀ پیشرفت علمی ـ دانشگاهی است:

مرحلۀ اول: آموزش‌محوری اولین مرحلۀ علمیِ همۀ دانشگاه‌های دنیاست؛ به این صورت که فقط زیرساخت‌ها شکل می‌گیرند و دانشجو جذب می‌شود و آموزش می‌بیند.

مرحلۀ دوم: پس از مرحلۀ آموزش‌محوری، مرحلۀ پژوهش‌محوری آغاز می‌شود. در این مرحله، دانشجویان با استفاده از آموزش‌های فراگرفته‌شده، اقدام به پژوهش و نگارش مقاله می‌کنند.

مرحلۀ سوم: در مرحلۀ بعد، دانشگاهِ پژوهش‌محور تبدیل به دانشگاهِ فناور می‌شود؛ با این توضیح که مقالات از جنبۀ علمیِ صِرف، به مرحلۀ عملیاتی و تولید فناوری ارتقا می‌یابند.

مرحلۀ چهارم: در این مرحله، فناوریِ تولیدشده در دانشگاه‌ها، در عرصۀ اقتصاد تأثیر می‌گذارند و منتهی به ایجاد اشتغال و افزودن ثروت ملی می‌گردند.

موتورِ پیشرانِ حرکتِ علمیِ کشور در دو دهۀ گذشته، با محوریت قرار دادنِ پژوهش، با سرعت بسیار بالایی به‌حرکت درآمده‌است. بنابر گزارش پایگاه علمی نیوساینتیست، ایران در سال ۲۰۱۰، بیشترین سرعت رشد را در زمینۀ تولیدات علمی، در میان تمامی کشورهای جهان، ازآنِ خود کرد. طبق این گزارش، براساس اطلاعات پایگاه علمی کلاریوِیت آنالیتیکس( Clarivate Analytics) یا ISI، سرعت رشد علمی ایران 11برابرِ متوسط جهانی بوده‌است. ¹