انتخاب و انتصابِ مسئولانْ ابتدایی‌ترین حق مردم یک کشور محسوب می‌شود. وابستگی، دوران پهلوی، به حدی بود که انتخاب نخست‌وزیر و سایر مسئولان باید با نظر مستقیم غرب انجام می‌شد. رجال سیاسیِ وابسته‌به غرب، از خود رضاخان و محمدرضا گرفته تا عناصر مختلف دربار، نکته‌ای تأمل‌برانگیز در وابستگی بی‌چون‌وچرای رژیم پهلوی است. افشای این واقعیت از زبان عناصر دربار، بهترین سند برای وجود وابستگی در سران رژیم پهلوی است. وابستگی رضاشاه به حدی بود که فَردوست، رئیس سازمان بازرسی شاهنشاهی و یکی از برجسته‌ترین و مؤثرترین چهره‌های سیاسی ـ اطلاعاتیِ رژیم پهلوی، می‌نویسد: «رضاخان یک عامل انگلیس بود و در این تردیدی نیست. کودتای 1299، طبق اسنادی که دیده‌ام و یا شنیده‌ام، در ملاقات ژنرال آیرونسایدِ انگلیسی با رضا، در حضور سید ضیاءالدین برنامه‌ریزی شد و پس از آن‌که کودتا صورت گرفت، قریب پنج سال طول کشید تا رضاخان به سلطنت رسید. در این مدت، رضاخان سردار سپه و وزیر جنگ و نخست‌وزیر شد. شاپور جِی روزی کتاب محرمانه‌ای را به من نشان داد که در یک بند آن نوشته شده بود نایب‌السلطنۀ هندوستان (قائم‌مقام دولت انگلیس) می‌خواست فرد مناسبی را برای ادارۀ ایران پیدا کند و به‌دستور او، پدرِ شاپور جِی این فرد را، که رضاخان بود، پیدا کرد و به نایب‌السلطنه معرفی نمود. منظور شاپور جِی این بود که سلطنت پهلوی به‌دست پدر او تأسیس شده‌است.»¹