شاخص فلاکت (Misery index) شاخصی اقتصادی است که در دهه 1960، توسط اقتصاددانی آمریکایی به نام آرتور اوکان و در دوره ریاست‌جمهوری آقای جانسون ابداع شد. این شاخص از حاصل جمع نرخ تورم و نرخ بیکاری در یک کشور به‌دست می‌آید. بنابراین هرچه تورم و بیکاری در یک کشور بیشتر باشد، شاخص فلاکت در آن، بالاتر خواهد بود.
هرچند تورم و بیکاری از عوامل تأثیرگذار و بسیار مهم در احساس فلاکت یا سعادت مردم یک کشور به‌شمار می‌روند، اما بی‌توجهی این شاخص نسبت‌به عواملِ توزیعیِ اقتصاد، مانند نرخ فقر و نرخ نابرابری، باعث شده‌است تا درک نادرستی از این شاخص در ذهن مخاطب ایجاد شود. به‌عنوان مثال می‌توان به سیاست‌گذاریِ اقتصادیِ نادرست برای مهار تورم، در بسیاری از کشورهای آفریقایی اشاره کرد. یکی از نمونه‌های بارز این کشورها بوروندی ، با نرخ فقر 65 درصد است ¹، که از فقیرترین کشورهای دنیا محسوب می‌شود، اما نرخ تورم
آن در سال‌های گذشته، همواره تک‌رقمی و حتی در سال 2018 و 2019 منفی بوده‌است!² نمونه دیگر نیز جمهوری دموکراتیک کنگو، با نرخ فقر 77.2 درصد است³ ، که در سال‌های گذشته، تورم تک‌رقمی داشته‌است.⁴
سیاست‌گذاری‌های نادرست برای مهار تورم و یا ایجاد اشتغال، حتی در ایالات متحده آمریکا نیز باعث ایجاد تعارض‌هایی بین شاخص فلاکت و وضعیت زندگی مردم شده‌است. در سال 1980، رونالد ریگانِ جمهوری‌خواه در مناظرات تلویزیونی، کارترِ دموکرات را به‌دلیلِ رسیدنِ شاخصِ فلاکت به عدد 20 در دوره ریاست‌جمهوری او نالایق خواند و با تکیه به همین مسئله توانست در انتخابات، از او پیشی گیرد و رئیس‌جمهور شود. در دولت بوشِ پدر، که همفکر ریگان بود و بلافاصله پس از او روی کار آمد، علی‌رغم این‌که شاخص فلاکت نسبت‌به دوره دموکرات‌ها پایین آمده بود، اما فقر و نابرابری به حدی افزایش پیدا کرده بود که دیگر مردم به بوشِ پدر رأی ندادند و بیل کلینتونِ دموکرات را به ریاست‌جمهوری ایالات متحده رساندند.
در پژوهشی که پس از رأی آوردنِ بیل کلینتون و چهارساله شدنِ دولت بوش پدر، در دانشگاه ایلانووا انجام گرفت اعلام شد که به‌علت سیاست‌های غلطِ اقتصادیِ جمهوری‌خواه‌ها برای مهار تورم و بیکاری، رابطه شاخص فلاکت و شاخص رنج (Pain index) در ایالات متحده، رابطه‌ای معکوس است. نمودار زیر به‌وضوح نشان می‌دهد در ایالات متحده آمریکا، کاهش شاخص فلاکت با افزایش فقر و نابرابری همراه بوده‌است.